Dał nam Bóg cuda wcale nie małe,
przepiękne góry, ich szczyty białe.
Kwieciste łąki, jakże pachnące,
dał nam Bóg niebo, dał nam i słońce.
Wierzył Bóg wielki, że nam się uda
stworzyć plemiona, zadbać o cuda.
Jednak Bóg nie chciał wojen niszczących,
setek zabitych, mas głodujących.
Ludzie są winni cierpienia swego,
ciepienia wroga jak i bliźniego.
Człowiek okrada, człowiek się kłóci,
człowiek drugiemu życia ukróci.
Na jednym świecie przecież żyjemy,
tak samo śpimy, to samo jemy.
Skąd więc różnice te wynikają?
Czemuż nas one tak poróżniają?
Walczmy o dobro drugiego człeka,
wesprzyjmy Turka, pochwalmy Greka!
Niech z kawałeczków jedność się tworzy,
wtedy nam Stwórca niebo otworzy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz